ลักษณะที่ไม่ดีของปลากัด ลำตัวบางยาว ถือเป็นปลาที่ไม่แข็งแรง ปากเล็ก ปากบาง หัวสั้น
หัวงอนลงล่าง เครื่องมาก ที่เรียกว่า “เครื่องแจ้” เคื่องเพชรหรือหางเพชร ไม้ท้าแพร คือ เป็นสีที่
แพรวพราวเกินไป แต่ถ้าเป็นปลากัดพันธุ์หม้อหรือพันธุ์ทางห็ไม่ห้าม แก้มแท่น หมายถึง เกล็ดที่
แก้มเป็นแผ่นใหญ่และมีสีแพรวพราว ส่วนมากมักเป็นสีเขียว กระโดวสีแดง หรือที่เรียกว่า “โดง
แดง” สำหรับปลาลูกทุ่ง ลูกป่า ถือเป็นลักษณะที่ไม่ดี คือเป็นปลาใจน้อย ดังคำห้ามที่ว่า “วัวลั่นดา”
ปลาโดงแดง อย่าแทงมาก ” แต่ถ้าเป็นปลาพันธุ์ลูกหม้อหรือพันธุ์พันทางก็ไม่ห้าม ตาโปนหรือตา
ถลน แววตาเหมือนตาแมวหรือตางูสิง เครื่องหนาหรือทีเรียกว่าเครื่องทึบ เป็นปลาที่เคลื่อนไหวช้า
ไม่ว่องไว ปราดเปรียว โคนหางหรือแป้นเล็ก มักเป็นปลาที่ไม่ค่อยมีกำลัง สันหลังขาวที่เรียกว่า
“หลังเขียว” เป็นปลาใจน้อย ไม้เท้าสีขาวมากมักเป็นปลาไม้เท้าอ่อน เป็นปลาที่ไม่แข็งแรง และไม่มี
น้ำอดน้ำทน หางดอก คือ หางที่มีจุดประทั่วไปในแพนหาง สีของปลากัด ลูกป่าดำเหมือนฐาน
เรียกว่า “ดำเกล็ดหาย” หรือ “ดำเกล็ดจม” เขียวอมดำ เรียกว่า “เขียวดำ”เขียวคราม คือ เขียวอม
น้ำเงิน เขียวใหญ่ คือ สีเขียวแก่ทั้งตัวเขียวลูกหวาย คือ สีเขียวอมแดงเขียวผักตบหรือสีเขียวอ่อน
คือ มีสีเขียวเหมือนสีใบผักตบ บางแห่งเรียกว่า “เขียวทืบฟอง” เป็นปลากัดลูกทุ่งหรือลูกป่าชนิดเลว
ที่สุดคือ มักไม่ชนะคู่ต่อสู้เลยก็ว่าได้แดงปูนแห้ง หรือเรียกว่า “สีหมวนเชี่ยน”แดงอมดำ หรือที่
เรียกว่า “สีลูกขรบ” (ตะขบ) หมายถึง สีที่คล้ายกับสีผลตะขบสุกแดงก่ำ เป็นสีแดงแก่แต่มีเกล็ดสี
เขียวเล็กน้อยคล้ายผลระกำสุกแดงหมอตาย สีคล้ายกับสีปลาหมอตายเป็นสีแดงจาง ๆ ซีด ๆขาว
เป็นสีขาวใสจนเห็นกระดูก เรียกว่า “ขาวเห็นก้าง” เป็นสีของปลากัดที่หายากที่สุด
